çöz.

benim kabul ettiğim, her türlü duyguyu yaşamak. kendini rezil de etmek, kendini acımasızca eleştirmek de, üzen şeylere sonuna kadar üzülmek de... hep eksi yönde durumlar bu yazdıklarım, biliyorum. artı-yönler var, var olmasına ama devamı kesiliyor genelde. buradaki huzursuzluğun ve sebeplerinin farkındayım, hem de çok iyi. şimdiyse, çözme zamanı. çözmek geliyor mu içimden? asıl soru bu, uzun zamandır. beni çözmeye zorlayacak şekilde annemin karnına düştüysem, o güvenilir karanlıktan korkutucu aydınlığa çıktıysam, küçüklüğümden beri içime işlemiş 'bir şeylerle mücadele halindeyim' duygusundan bir türlü kurtulamadıysam da; ya çözeceğim ya da gideceğim. nereye? işte bu, sıcaklığını terk etmek zorunda kaldığım o dokuz-aylık karanlıktan çok daha kocaman bir ışıksızlık. düşüncesine bile katlanamadığım bir ışık yokluğu. 

o zaman, çöz.