yerler karla kaplı
şehrin ana geçitlerinden birindeyiz
tek tük arabalar
şimdinin iş merkezinin çocuksu ruhu alınmamış daha
biz de çocuğuz, abim ve ben
ben hiç büyümek istemedim belki de
milyarlar içinde sadece ben değilim böyle hisseden
özel değilim, o güzel üç insan için olduğum gibi
kimse için ve hiçbir yerde
benim gibi kolları bacakları, bir alnı ve bir burnu olan o kadar çok var ki
benim dediklerim çoktan denmiş
hissettiğim tüm depresyonlar kat kat aşılmış
sıkışıp kalıyorum böyle bazen
çıkışı görmek istemeyerek kıvranıyorum
yüzümdeki ıslaklığın tuzu dilimde, burnumun ucunda
üzerimde kırmızı paltom, yoksa lacivert mi
karların üstünde poz veriyoruz
ne güzel bir aile, ama şimdi bir garibiz
şimdi herkes bir garip sanki
içim acıyor bazen çok çok
çok bağırmak, kurtuluş istiyorum hiç kurtulamadıklarımdan
ağır-yük hislerden, hafif taklidi yapan düşüncelerden
bana bunları yazdıran bir müzik, üst üste dinliyorum
çünkü ağlamak istiyorum, fazlalığı atmak, kolay olmasa da
kardaki güzellikler büyüdü büyüdü
uzaklaştık bir şekilde, en yakındayken bile
kar bir metafor değil, gerçek. eriyene kadar gerçek.